Opgewarmd (kerst 2006)

Mijn beste vriendin woont bijna exact aan de andere kant van de wereld. Je kunt je natuurlijk afvragen of je iemand die je al tien jaar slechts eens in de twee jaar ziet een beste vriendin kunt noemen. Maar toen zij beviel van haar eerstgeborene en ik haar 'toevallig' 10 minuten na de geboorte op haar mobieltje belde omdat ik zo sterk aan haar moest denken, realiseerden we ons allebei dat een afstand van een halve wereld geen obstakel hoeft te zijn om een diepe band met iemand te voelen.

Nu het weer tijd wordt voor het schrijven van de jaarlijkse kerstkaarten zie ik daar, na de drukte van drie kinderverjaardagen en Sinterklaas, eerlijk gezegd een beetje tegenop. Door de jaren heen verzamelen zich steeds meer mensen in je vriendenkring en hoewel er een groep is waarmee het contact verwatert, lijkt de kerstkaart juist het uitgelezen medium om weer eens iets van je te laten horen, zonder dat daar meteen verder contact tegenover hoeft te staan.

Maar het is zo obligaat, en bovendien: mijn goede vrienden wéten toch wel dat ik aan ze denk ook al stuur ik geen kerstkaart? In een poging mezelf een middag werk en een stijve hand uit te sparen grijp ik ieder argument aan dat mijn schuldgevoel over het niet-sturen van kerstkaarten de kop kan indrukken. Maar dat lukt niet, want ook al is het wellicht obligaat, het zijn de mores van de cultuur waarin we leven. En uiteindelijk wil ik mijn vrienden niet het gevoel geven dat ik ze niet belangrijk genoeg vind om zelfs maar een simpel kerstkaartje te sturen.

Want vriendschap ontstaat misschien bij de gratie van toeval - naast elkaar gezet worden in de klas, tegelijkertijd zwanger zijn, in hetzelfde voetbalteam zitten - maar ik ben het niet eens met de conclusie van popgroep Het Goede Doel dat vriendschap een illusie is.

Vriendschap is juist één van de weinige dingen die echt waardevol zijn. Denk maar eens aan een goede vriend of geliefde. Als die gedachte jouw hart vult met blijdschap, dan weet je dat de illusie juist ligt in het idee dat banden verbroken kunnen worden door afstand, tijd of zelfs dood. Als je nu, op dit moment, warmte voor die vriend voelt realiseer je je dat de kracht van vriendschap sterker is dan welk aards obstakel ook. Het is een kracht waaruit je kunt putten als je je ellendig voelt, ook al kun je op dat moment niet daadwerkelijk met die vriend of geliefde spreken.

En dan realiseer ik me dat kerstkaarten schrijven eigenlijk heel leuk is, juist voor jezelf. Even, al is het maar heel even, sta je stil bij iemand, denk je even terug aan gedeelde ervaringen, aan blije herinneringen. Het is leuk om een kaartje te ontvangen en te weten dat iemand aan je gedacht heeft, maar het is veel leuker zelf aan iemand te denken. Na een middagje kerstkaarten schrijven heb ik wellicht een stijve hand, maar ook een opgewarmd hart.

Ik wens jou en je vrienden warme feestdagen vol kerstkaarten toe!

Liefs van Edith, moeder van Rhuben (9), Saffier (7) en Juup (5)

Vertrouwen (sint 2006)

De schoenen! Onmiddellijk sla ik het dekbed van me af, spring mijn bed uit, race de trap af naar beneden, door de keuken, de keldertrap af. Ik gris drie cadeautjes van de plank - eigenlijk waren deze voor pakjesavond bedoeld maar de schoencadeautjes had ik nog niet ingepakt - sprint de keldertrap weer op, stoot mijn teen maar geef geen kik en duik dan de kamer in, terwijl ik de eerste voetstapjes al op de trap hoor. Zachtjes, maar met flinke vaart plant ik de cadeau's naast de schoenen, grijp de wortels en tekeningen en mik alles met één worp in de spelletjeskast. Op het moment dat ik het deurtje van de kast dichtdoe, gaat het licht aan.

Een klein meisje op blote voetjes wrijft met haar knuistje de slaap uit haar oogjes, haar knuffel hangt bengelend in haar andere handje. Naast haar staat haar grote zus, ook blootsvoets, met een serieuze blik alles in zich op te nemen: de wortels en de tekeningen zijn uit de schoenen verdwenen, ernaast liggen pakjes. Gelukkig, zie ik haar denken, we hebben gisteravond goed gezongen. Naast haar staat degene die het licht heeft aangedaan. Nou, staan kun je het eigenlijk niet noemen. In zijn te klein geworden pyjama springt hij wild op en neer en hij is de enige die enthousiaste kreten slaakt. Het is net alsof ze alle drie de magie nog even willen vasthouden, want een paar seconden lang komen ze niet van hun plek. In mijn hoofd maak ik een foto van dit mooie moment, en dan barst het los: een subtiele beweging van mij lijkt het startschot te zijn voor een race naar de schoenen. Gretig openen ze hun pakjes en kijken er dan tevreden naar.

Terwijl ik op een later tijdstip de wortels en tekeningen uit de spelletjeskast verwijder herinner ik me hoe heerlijk het is om volledig te vertrouwen... Om vol overgave te geloven in een kracht die buiten jezelf staat, maar die jou toch van binnen en van buiten kent. Wat is het toch zalig om je wensen in de handen van een ander te leggen en alleen maar hoeven te vertrouwen dat als je wens zuiver is en uit je hart komt, je zult krijgen wat je toekomt. Dankbaar voor alles wat mij is toegekomen kijk ik de kamer rond, en ik leg mijn geheime wensen in de handen van die kracht.

Om te kunnen vertrouwen moet je niet kijken naar de fysieke realiteit, naar dat wat we met onze zintuigen waarnemen. Zoals een vriendin laatst tegen mij zei: "We liegen niet tegen onze kinderen, Sinterklaas bestaat wel degelijk. Laat ze gewoon op hun eigen moment ontdekken dat we met z'n allen een prachtig spel spelen." En ze heeft gelijk, de Sint zit in de harten van alle vaders en moeders. En we spelen het prachtige spel van vertrouwen.

Liefs van Edith, moeder van Rhuben (8), Saffier (7) en Juup (5)